|
|
|
|
(uit het programma) Wat je vanavond te zien krijgt, geachte toeschouwer, speelt zich wel in een ziekenhuiskamer af , maar is zoveel meer dan alleen maar een aflevering van Schwarzwaldklinik of een andere ziekenhuis-tv-serie. Ondanks de heel realistische toonzetting heeft de plaats van handeling een symbolische betekenis: het is een neutrale en tijdelijke ontmoetingsplaats, waar drie werelden samenkomen: de wereld van de ziekenzorg met haar aftakeling en doodsangst (levensangst ?); de door de bezoekers geïmporteerde wereld van de huiselijkheid en de droomwereld van de Caribische eilanden. Precies hebben we daarom ook niet gestreefd naar de nabootsing van de realiteit in haar details. Toeschouwers die het stuk elders zagen, kijken daar misschien even van op, maar toch denk ik dat een suggestieve aanpak de essentie van het stuk veel beter dient. Waarom? Waar horen zieken, gehandicapten of stervenden 'thuis' ? Meestal worden ze 'afgevoerd' naar onder andere gespecialiseerde instellingen, bejaardentehuizen en ziekenhuizen, want 'ze kunnen niet beter zijn dan daar'. Daarmee is het maatschappelijk geweten gesust; bovendien zijn ze niet langer hinderlijk, zodat de gemeenschap rustig verder kan functioneren. Uiteraard zijn ze er ook op hun plaats, want men is er in staat om de levenskwaliteit aanzienlijk te verbeteren en om dagelijks mensenlevens te redden. En lukt dit uiteindelijk toch niet, dan hebben we alvast één troost: ze hebben tenminste alles geprobeerd! Samengevat: elke ziekenhuiskamer demonstreert enerzijds dat sterven niet iedere keer onontkoombaar is, maar anderzijds onthult ze dan weer de ultieme machteloosheid ten opzichte van ziekte en dood. Sterven in een ziekenhuis (en geboren worden) is dus niet 'on'gewoon, maar 'dood'gewoon. Deze evidentie holt zonder meer de tragiek uit, van wat de meest dramatische realiteit van het leven is. En om de dood te banaliseren, te milderen, te herleiden tot de grijze alledaagsheid, daar was het Verheezen precies niet om te doen. We denken dan ook de auteur en zijn stuk beter te dienen met een suggestieve aanpak. Verheezen heeft immers zelf een al te strak realisme voorkomen. In een irreële, bevreemdende boodschap verbindt hij het merrietje van leven en sterven met het bestaan van de paling uit de Caribische zee, symbool van hoop en evasie. Daarmee overstijgt hij duidelijk de schamele anekdotiek, waartoe zijn stuk in veel ensceneringen ten onrechte gereduceerd wordt. (Jef Depaepe) |
|
René Verheezen |
|
18, 19 , 24 en 25 april 1998 |
|
Jef Depaepe |
|
Nicole |
Marijke Van Slambrouck |
|
Mariette |
Martine Degraeve |
|
Paulientje |
Louise Hanèche ;-) |
|
Jacky |
Hugo Lefebvre |
|
Jef |
Filip Deprez |
|
pastoor |
Christophe Lauwers |
|
dokter Deman |
Rudi Depaepe |
|
Freddy |
Dirk Claerhout |
|
Julien |
Marc Vanoutryve |
|
dokter Jordaens |
Jan Baert |
|
juffrouw Goemans |
Christine Dubaere |
|
Linda |
Kaat Dewaele |
|
tante |
Mieke Vanoverberghe |
|
buurvrouw |
Rosa Lefebvre |
|
Roza |
Marijke Foulon |
|
verpleegster |
Martine Declercq, Riet Vandecasteele |
|