Het kan ons allemaal overkomen. Eén fatale klap volstaat. En erger misschien nog dan sterven, je moet als een wrak verder blijven leven. Het overkwam Ken Harrison. Al maanden ligt hij, tot aan de nek verlamd, in het ziekenhuis, hoofd en geest ongeschonden. Hij is gedoemd zijn hele leven afhankelijk te blijven van derden en passief toe te kijken naar het leven rondom hem. Leven ? Ken was beeldhouwer ! Creatief zijn, scheppen met zijn handen, dat was zijn leven. Dit is schijnleven. En dat zint hem niet: rationeel, maar zeker niet gevoelloos, maakt hij de balans op van wat hem nog te wachten staat. En dan neemt hij een weloverwogen besluit: hij wil sterven. Maar zelfs daarvoor is hij op anderen aangewezen. Hij is zelfs niet in staat de dokter te verhinderen hem een zware dosis valium in te spuiten of naar een buisje pilletjes te grijpen. Het wordt een strijd op leven (voor hem onwaardig) en dood (voor hem een verlossing). Zijn advocaat die meent dat zelfbeschikkingsrecht moet kunnen, helpt hem daarbij uitstekend, al heeft hij het moeilijk om voor de dood van zijn cliënt te moeten pleiten. Een schitterend doktersteam, deels de stem van de wetenschap, deels die van het begrijpende, tedere maar niettemin beginselvaste "hart" probeert hem van die inzichten af te brengen. Als geneesheer is dat hun elementaire plicht, geeft iedereen toe. En wat met de even elementaire plicht van ieder mens tegenover het leven ? Daarover moet de rechter uiteindelijk beslissen. (Jef Depaepe)
Auteur	Brian Clark
Vertaling	Nora Pittoors
Speeldata	4, 5, 10 en 11 april 1992
Regie	Jef Depaepe
Rolverdeling	Ken Harrison	Hugo Lefebvre
	Zuster Anderson	Carine Goethals
	Kay Sadler	Sieska Baert
	Dr Clare Scott	Marijke Van Slambrouck
	Dr Michael Emerson	Jan Baert
	Mr Boyle	Christophe Van Asten
	Mr Philip Hill	Marc Roobrouck
	Dr Paul Travers	Bernard Decock
	Dr Barr	Wies Vanessche
	Mr Eden	Rudi Depaepe
	Rechter Millhouse	Jef Biesbrouck